Dat is wat ik doe bij mijzelf en wat ik wil realiseren bij vrouwen (met bekkenklachten).
Toen de C-maatregelen de wereld lam legde en er via internet verbinding gemaakt moest worden, ben ik me gaan verdiepen in online yoga uitdragen. En ben ik al mijn kennis die ik al bezat en deelde met vrouwen met bekkenklachten als een “strategie” gaan neerzetten. Ik heb getracht mijn publiek nauw te “targetten”, zoals dat heet in marketing lang. Ik kwam netje naar buiten met zinnen als: “Ik help vrouwen met urineverlies. Deze onder controle te krijgen en te verminderen. En dit zonder veel tijd en energie te verliezen.”
Ik was mijn klant aan het specificeren. In een duidelijk hokje aan het stoppen, want in “online marketing” moet het duidelijk zijn voor de doelgroep. Ik noemde mij de bekkenspecialist en werkte met dames die urineverlies hadden via een holistische methode, door mij zelf ontwikkeld.
Alleen, ik werd daar echter niet dol gelukkig van. Ik doofde uit, ik verloor mijn inner-sparkle, ik miste iets. Ik miste de zingeving erachter. Ik voelde ergens dat het niet klopte. Ik miste in het “naar buiten komen” zelf, de link naar het holistische. Want waar was het holistische, de compleetheid, als ik online mijn publiek in een segment “moest” duwde?
Ik kwam op een punt, dat ik dacht: ik trek de stekker eruit. Klaar, dan hoef ik niet te dealen met die spiegel van de uitdovende sparkle. Dan bestaat het zogenaamd niet. Maar diep van binnen wist ik dat ik een schat in bezit heb, een juweeltje, een lang verborgen geheim wat niet verloren mag gaan.
Die innerlijke vrouwelijke wijsheid die ik had ontwikkeld door de jaren heen. Die stevige basis die ik had gecreëerd. Die ook flexibel was en klappen op kon vangen. Kon meebuigen, meeveren met dat wat zich aandiende. Om in de hectiek toch steeds in te tunen met wat ik voelde, hoe ik me voelde. Eigen creatiekracht inzetten. Zelf leiderschap tonen en leven. Schuld, schaamte, angst en verdriet toelaten maar niet in slachtofferschap verloren gaan. Basis recht, bestaansrecht toekennen aan mezelf en grenzen aangeven.
Ik heb veel geleerd over online gaan, online bijstaan en begeleiden van vrouwen, een “online business” doen. Het gaf me informatie: gedachten en gevoelens die 180 graden uiteenlopend waren passeerden het revue de afgelopen tijden. Ik heb sprongen gemaakt en heb nog veel te leren. Soms laat ik met leiden en andere keren neem ik zelf de leiding. En na bijna 1,5 jaar online werken, voelde ik voelde me op den duur onrustig worden. Het juiste woord erop plakken kan ik nog steeds niet, maar de laatste tijd voelde ik steeds meer mijn innerlijke drang en verlangen naar authenticiteit “tikken”, zoals je de klok kan voelen tikken als je 30 bent en nog geen kinderen hebt. Ik voelde ergens aan mijn systeem dat ik niet juist zat. Dat ik was afgedreven van mijn eigen verbinding, doordat ik te veel deed zoals het “moest” in “online marketing/business landschap”.
Ik noem het voor mijn gemak gewoon mijn identiteit crisis-ervaring binnen dit cyclische leven. Dat ik momenteel niet goed weet HOE ik het doe wel hetgene is WAT ik wil doen. Wat ik in ieder geval duidelijk voel is dat ik niet alleen maar “moeders met langdurig urineverlies” helpen.
Wat ik wel wil: Ik wil gaan voor de levensstijl verandering bij vrouwen. Met een trendy & fancy woord: transformatie proces. De bewustwording, een ander leefpatroon waarin de cyclus van de vrouw wordt gerespecteerd en mag worden geleefd… Dat we onze voedende en verzorgende skills eren en mogen inzetten, waarin we als vol worden aangezien. Dat we durven zelf te creëren, zonder eerst toestemming te vragen en te krijgen. Dat we die rol van oermoeder innemen, doordat we met de oerbron in verbinding staan. Omdat wij het leven schenken vanuit onze levensbron, het bekken. Dat wij ons zelf als vrouw eren en onze cyclische processen weer laten flowen. Zodat we geen fysieke, emotionele en mentale klachten hoeven te ervaren in ons bekken schaal.
Dus ik wil naar buiten gaan komen in de trant van: “Ik geef vrouwen met bekkenklachten inzichten en oefeningen waardoor zij weer vertrouwen in hun lichaam krijgen. En zich bewuster en vitaler voelen. Zelf het roer in handen willen nemen om zo voluit te kunnen gaan genieten van het leven.” En dit ga ik dan doen dmv de FEM-methode welke ik toepas in Pelvic Health Yoga. Niet iets nieuws dus. Maar wel in een nog “lerende” vorm. Want mijn kennis, innerlijk weten, inspiratie, skills, technieken en methoden gaan in de komende jaren nog beter afgestemd raken met mijn visie en missie.
Uiteraard help ik nog steeds vrouwen met urineverlies, want ik daar ben ik goed in. Daar ben ik 100% van overtuigd. Ik heb diverse malen resultaten geboekt met verschillende dames. Maar ik wil dieper duiken. Ik wil heel graag dat vrouwen meer connectie gaan maken met hun bekken. En die oerkracht. Die intuïtie die daar zit. Het is dus niet zo dat ik urine verlies niet meer wil en niet meer ga doen. Maar ik wil die vrouwen die zich door mij laten inspireren mee nemen op reis. Dat ze weer durven authentiek zijn, dat ze weer willen en kunnen verbinden met hun oerbron. Dat ze die beweging naar de nieuwe wereld gaan (durven) maken.
En nu komt het volgende stukje “crisis”: Ik vind het zelf ook spannend om dit te gaan doen. Omdat ik me realiseer dat ik zelf altijd op onderzoek uit blijf gaan en in een “eeuwige zoektocht” zit. Want telkens ruim je weer meer shit op, kom je dieper, geeft het leven je weer leerpunten, mag je weer ontdekken. Mag je weer nieuwe ervaringen opdoen, en blijf je in cyclussen leven. Om heel eerlijk te zijn: het voelt voor mij op dit moment ook nog niet dat ik die vlag op de bergtop al kan neer planten. Zo van: “Ik heb de weg al helemaal uit bewandeld, en ik laat je precies zien hoe ik dat gedaan heb.” Nee, zo voelt dat nog niet. Wel heb ik al veel bereikt. Ik weet en voel dat ik die vrouwelijke wijsheid in pacht heb en kan aanboren. Maar toch is het ook best spannend om niet op de mainstream paden te lopen: Zijn, reageren, doen zoals zoveel mensen van je verwachten.
Het voelt niet aan alsof ik op een kruispunt sta, nee. Het voelt aan alsof ik ver in het verleden al heb gekozen om het “bewuste” pad te bewandelen. Om het zo maar te noemen. En dat ik nu echt voel dat ik op dit pad sta, dat ik erop voort beweeg. Ik merk dat ik een soort van stap zijwaarts heb genomen, en dat ik de loodlijn mis. De alignment. Dus het is noodzaak voor mij om even een stap terug te zetten in de snelheid, om te voelen wat ik wil. Welke richting ik mag opdraaien zodat ik mijn pad weer kan vervolgen zodat het stroomt, dat die alignment weer voelbaar is. En die flow weer kan ontstaan. Dus ik heb besloten (spannend, onwennig en oncomfortabel) te laten ontvouwen wat mag komen. Te ontvangen wat ik nodig heb om te groeien, te ontwikkelen en om te bloeien.
En ik voel me op een punt aankom dat ik elke vrouw die nieuwsgierig is mee mag vragen, om me te vergezellen of te volgen. Want ik voel me vast beraden om te gaan, hoe onzeker ook. Onzeker, want ik heb geen exacte routekaart. Ik zal dus mogen ervaren wat er op mijn pad verschijnt. En zal dan selecteren of het bijdraagt voor mij of niet.
Dat proces, daar zit ik nu in (ipv tegen) te hikken. Ga ik dat wel doen. Of niet? Beetje het bloemblaadje voor bloemblaadje pluk gedrag: “He likes me, He likes me not”. Want dat is kwetsbaar zijn, kwetsbaarheid tonen. Mildheid opbouwen en mee laten kijken in mijn eigen processen en ervaringen. Het voelde in het begin, dat ik het begon te beseffen heel erg eng! Nu is het alleen nog rete spannend. Dat ik dan echt 100% authentiek en “naakt” ben. Ik realiseer ik in mijn eigen proces ook mijn eigen safe space zal moeten creëren. Omdat niemand anders dit voor mij zal doen. En ik andere vrouwen laat meekijken met mijn leven.
Aan mij de taak dus om voor mijzelf een stevige basis te creëren in body en mind. Waardoor ik bekken klachten niet de gelegenheid ga willen geven om de boel te gaan saboteren. Maar waarin ze wel de spiegel mogen zijn om mij te vertellen waar ik aan mag werken. Om het roer weer terug in eigen hand te nemen. En zelf richting te bepalen. En om te kiezen dat deze “persoonlijke crisis” eigenlijk meer een verandering is die een kans blijkt te zijn. En dat het leven cyclisch is, en er weer een fase van groei aanbreekt. Dat het soms raar voelt, onwennig, alsof het lijkt als of je vast zit. En dat naakte, dat is uiteraard omdat ik dichter bij mijn kern zit. Er is minder versluiering aanwezig. Wat brengt dat ik dus een nieuwe realiteit kan gaan scheppen…. 🙂
Ben jij bereid om jezelf in de spiegel aan te kijken? Schaduw werk te doen om een leuker leven te leiden? Wellicht geeft mijn klachtengids: Vrouwen Pijn, wat heeft jouw bekkenklacht jou te vertellen? jou de nodige inzichten.
Veel liefs,
Jennifer