Ik heb in de maand mei aan tien gedetineerden en geïnterneerden yoga les mogen geven. 10 mannen in een zaal, de kerk van de gevangenis, die als *shanga werd ingericht. Waarin ik hen meenam op het pad van de yoga.
*shanga vrij vertaald = een groep mensen die onder leiding van een leraar samen yoga beoefenen. Door het gezamenlijk mediteren en het delen van ervaringen ontstaat een gevoel van verbondenheid, spirituele vriendschap, saamhorigheid en onderlinge betrokkenheid.
Ik heb hen oefeningen, poses, flows en ademtechnieken aangereikt die hen helpen om hun hart gebied open te maken en te houden. De focus lag op het belang van open houdingen tijdens mijn lessen.
Heupopeners en spinal flexions VS extensions, ook die kwamen veelzijdig aan bod. Alles om hun lichamelijke, emotionele en mentale systeem te kunnen resetten.
Reken maar dat bij die mannen veel stress, trauma en insomnia voorkomt. Veel onwetendheid en onzekerheid over hoe lang ze nog moeten zitten. Zich niet veilig voelen en letterlijk opgesloten zitten, omdat ze alles op hun cel moeten doen. Geen bewegingsvrijheid want 23 van de 24 uur zitten ze met 2 (of soms wel met 3, omdat er een extra matras op de grond ligt) op een “vierkante-postzegel”. 1x per dag 1 uur luchten is mogelijk en eten krijg je op je cel (nee, geen uitstap naar de eetzaal). Letterlijk beperkt worden in alles!
Dus ik mocht als Pelvic Health Yoga instructeur deze deelnemers mee nemen naar ontspanning via beweging.
Hen terug brengen naar hun hart gebied en hun basis veiligheid.
Ik heb 4 x voor hen mogen zitten en hen meegenomen op een yogareis. Als vrouwelijke yoga instructeur 10 veroordeelde mannen begeleiden naar de confrontatie met henzelf in hun beperkende leven.
Geen cipier, geen camera’s, geen controle. Alleen maar menselijkheid, respect, vertrouwen. Terwijl ze wellicht vast zitten omwille van: fraude, moord, verkrachting of het dealen van drugs. Maar het blijven normale mensen. En behandelde mij met respect. Ze waren blij, opgetogen, nieuwsgierig en leergierig.
Tegen het einde van de eerste les al had ik ze al in Happy baby liggen!
Een mega confronterende en kwetsbare pose. Zo op het eerste gezicht, niet de meest logische keuze zou je denken. Dat willen zulke stoere badguys toch niet zomaar vrijwillig doen? Zou je denken.
Maar ik voelde me veilig en bood hen die veiligheid ook. Ik creëerde die safe-space voor hen. Om los te laten, om dat zenuwstelsel te gaan regulieren, om emoties omhoog te laten komen en eventueel te uiten. Wat ook gebeurde….
Ik heb tijdens de opening routine waarin we een pranayama oefening deden, een deelnemer gehad die van hysterisch lachen naar huilen ging. En omdat ik in vertrouwen bleef, rustig bleef en deze deelnemer, als ook de groep toesprak over wat er gebeurde… heb ik deze man, net als de rest van de groep, het gevoel gegeven dat het oké was. Ik heb letterlijk de groep in onze zelf gecreëerde shanga gedragen.
Ik voelde me zo trots en empowered. Het was werkelijk waar een euforisch gevoel. Een van mijn teachers heeft me ooit verteld: If the world is shaking, your job is to stay still and beam that radiance out as a lighthouse… so the people who need you can find you. Dat was dit!
Ik voel me klaar om mijn missie te herpakken.
Deze boven geschreven situatie en gelegenheid die was ontstaan was dus waar die desbetreffende yoga teacher van mij het tzt over had.
En ik voel me weer opgeladen en vol van enthousiasme om mijn missie verder uit te dragen. Die bekkenproblemen aan te pakken, die cyclus van doorgeven van vrouw tot vrouw, moeder op dochter te doorbreken.Â
Meer weten? klik hier