Ik gaf het levenslicht aan mijn eerste dochter in juli 2015. Op pure wilskracht heb ik moeten persen, want ik had geen persweeën maar ik zat nu eenmaal op de ziekenhuisklok die door tikte.
Ik zal je mijn bevallingsverhaal besparen, veel ging niet zoals ik me had voorgenomen in mijn geboorteplan. Ondanks dat ze zonder toeters en bellen op de wereld kwam, is ze niet op de manier gekomen zoals ik wenste voor haar en mij.
Terug naar dat ik MOEST persen op pure wilskracht, coaching. Met als resultaat: een bekkenbodem die volledig aan gort was geperst, en hechtingen tot op de binnenste laag. Nog net geen totaal reptuur, zoals ze dat zo mooi kunnen benoemen. Nou blij dat ik was, dat DAT me bespaart was gebleven. Maar de klachten waren er niet minder om.
Ik kon amper uit het ziekenhuis bed komen om te douchen of te plassen (kun je je bedenken hoe ik moest kakken?). Ik voelde me compleet waardeloos en uitgeput, leeg van energie. Alles deed pijn, ik kon er niet van slapen.
Gelukkig heb ik een snel helend lichamelijk vermogen en na een paar dagen mocht ik naar huis, want mijn wond zag er goed uit. Maar het bleef een struggle. Incontinent qua urine maar ook met stoelgang! Kun je het je voorstellen, ik kakte dus gewoon bij drang half in mijn onderbroek. Bij het verschonen van mijn dochtertje haar luier aan de commode, moest ik dat snel doen. Een plas luier ging nog wel, maar als ze gekakt had, dan moest mijn man dat doen, want dan stond ik inmiddels na 5 minuten al met mijn handen bij mijn vagina, om mijn bekkenbodem vast te houden. Die viel namelijk voor mijn gevoel vanuit mijn bekkengewricht gewoon naar beneden. De wet van de zwaartekracht die was ik me echt wel gewaar in dat lichaamsdeel! Ik kon wel janken, maar ja, ik was wel bevallen zonder toeters of bellen, dus ik moest blij zijn, mijn dochtertje was gezond. Mijn gevoel kon geen plaats krijgen en werd (ook door mijzelf) van tafel afgeveegd alsof het niets was….
Na elke weken ging het beter. Ik kon inmiddels redelijk op tijd bij de wc komen als ik snel reageerde op de eerste signalen van plas drang. Ik ging sowieso uit voorzorg voordat ik de deur uit ging plassen en als ik terug kwam ging ik meteen weer, gewoon omdat ik moest. Gelukkig woonde we klein, en was de wc binnen handbereik, en de supermarkt aan het einde van de straat. Maar op tijd bij de wc geraken met kak drang…. bleef wel een spannend iets hoor! Pffff. Dat wil je echt niet steeds keer op keer meemaken.
Omdat ik bekkenbodem fysio nodig had, ging ik naar een gespecialiseerde fysiotherapeute en kwam ik erachter dat ik verkeerd gehecht was door de gynaecoloog van dienst die nacht van de bevalling. Het gevoel van mislukking was compleet. Complete paniek en angst overmande mij, ik moest opnieuw naar de gynaecoloog voor een herstel ingreep aan mijn vrouwelijkheid. Mijn eigen vaste gynaecoloog verzekerde mij dat ik na de ingreep er op vooruit zou gaan qua pijn beleving. Het was namelijk zo, dat telkens tijdens het vrijen met mijn echtgenoot ik het gevoel had dat ik verkracht werd. Het deed gewoon pijn, scherpe steken trokken vanuit mijn schede mijn vagina binnen. Het weefsel was zo gevoelig, er bleek een zenuw uiteinde aan de oppervlakte te liggen. Bizar, maar dat is wat ik onthouden heb uit het onderzoek, zo heb ik het vertaald door mijzelf binnengekregen dat de informatie zakte. Na de ingreep moest ik uiteraard weer helen, maar geen 6 weken, nee gelukkig maar 14 dagen.
Vrouw, vrouw, wat een verschil was dat. Overtollig littekenweefsel weggehaald en langzaam aan kreeg ik vertrouwen dat het wel oké zou worden. We konden daarna weer verder met bekkenbodem fysio en na zoveel behandelingen zat het er dan op. Mijn vooruitgang bleef hangen op een bepaald niveau. De fysio beschuldigde mij er bijna van dat ik niet hard en vaak genoeg oefende, ze wilde volle motivatie zien en dat zag ze niet uit de resultaten.
Na een half jaar kreeg ik weer mijn menstruatie en ik koos voor diverse redenen voor het koper spiraal, de vrouwelijke huisarts bracht die in en ontdekte dat ik een verzakte blaas had. Mede doordat ik vroeg aan haar, wat het eigenlijk was dat ik zag als ik in de spiegel keek bij het hurken. Dit had ik gedaan, dat in de spiegel kijken (wat ik vermeden had sinds mijn bevalling, ik was immers voor mijn gevoel verminkt voor het leven down under), omdat ik nieuwsgierig was hoe HET eruit zag, ik was immers ongesteld en ik wilde zien waar ik mezelf moest wassen om het bloed weg te krijgen. Ik ontdekte dus dat ik iets zag uitstulpen tussen mijn schaamlippen als ik hurkte, wat niet zo was als ik recht(ter) stond. Het was aan de voorkant van mijn schede, tussen de vagina en het plasgaatje.
Volgens de huisarts was het niet zo erg, een eerste graad verzakking van mijn blaas. Als het meer naar achteren was, tussen de vagina en de anus dan was het een verzakte endeldarm en als het meer in het midden was, als of je vagina ingang door een flap weefsel wordt afgesloten, is het de blaas. Om het maar even simpel uit te leggen.
Toch was ik lichtelijk in paniek, dat hoorde toch niet? Maar de dokter maakte zich niet ongerust, bij het erger worden en last ervan zou je altijd kunnen kiezen voor een operatie met zo’n netje dat ze dan plaatsen. (!) Oké, ik vraag het wel even na in mama-forums. En de reacties die ik kreeg…. Ja, volkomen normaal, hoort erbij.
Maar toch, na een jaar na de bevalling was ik gewoon niet tevreden. Ik moest alert blijven met hoesten, niezen, tillen, heffen, bukken, springen, sporten (basketbal, mountainbiken en hardlopen waren echt triggers voor mijn blaas). Ik ging zelf maar op onderzoek uit.
Ik wilde de dag zorgeloos doorkomen, zonder steeds lekkage te hebben. Steeds, elke keer bewust bezig zijn om naar het toilet te gaan voordat ik de deur uit stapte, werd ik op den duur echt zat. Altijd een extra inlegkruisje bij me hebben, en hopen dat ik niet onverwacht zou niezen of hoesten.
Die incontinentie laten stoppen was mijn drive. Want ermee leren leven, zoals de gynaecoloog, de huisarts en zoveel andere moeders beweerden, dat wilde ik niet. Ik was nog maar begin 30 jaar!
Na vele bezoeken aan therapeuten en specialisten op hun vakgebied met behandelingen en verschillende soorten oefeningen, boekte ik soms wel resultaat, maar nog niet wat ik wilde. Dat inlegkruisje was nog niet weg!
Uren in de bibliotheek, websites, documenten, trainingen, oefeningen. Ik ontdekte dat ik vernieuwende inzichten kreeg. Ik ontdekte dingen over mijn lichaam, ik verbond verschillende elementen uit verschillende medische en complementaire hoeken. En ben ik alles op een vernieuwende unieke manier gaan toepassen. Op een overkoepelende holistische manier.
En …… Ik had ineens zoveel meer resultaat zelf geboekt dan al die bezoeken aan die therapeuten bij elkaar! Ik was immens blij, ik was verlost van die lekkage die altijd op de loer lag. Op de tweede verjaardag van mijn dochtertje had ik zo goed als geen ongemakken meer. Niezen en hoesten bleven spannend, maar keer op keer als dat gebeurde kreeg ik meer vertrouwen erin dat er dan niets vervelends gebeurde.
Kort daarna werd ik zwanger van onze tweede. Bekken instabiliteit op 17 weken zwangerschap als yoga-instructeur met een gezond vitaal lichaam was niet tof. Ik ging weer trouw bepaalde oefeningen wat vaker doen, bewuster bezig zijn met mijn zwangerschap en wat mijn lichaam me vertelde (bij de eerste was ik daar totaal niet mee bezig, die zwangerschap was zo onverwacht, dat ik me meer richtte op de materiële zaken die op orde moesten zijn en onze verhuizing). Dat hielp enorm, binnen no time was die bekken instabiliteit onder controle en weg, als sneeuw voor de zon. Nooit meer terug gekomen ook trouwens, ook niet na de bevalling, wat zich soms ook nog kan voortdoen.
Dit alles bij elkaar moest vanzelfsprekend wereldkundig gemaakt worden. Deze waarde die ik in mijn bezit had, kon ik niet voor mezelf houden. Want ik wist immers dat er zoveel moeders bestaan die langdurig bekkenklachten hebben waarvan die niet serieus genomen worden. En die zouden daar allen baat bij gaan hebben.
Ik ben toen tijdens mijn zwangerschap dat ik in volle creërende motion zat, alles wat ik in die jaren had gedaan, had onderzocht, bij een gaan zoeken en gaan bundelen. Hieruit ontstond een gespecialiseerde yoga lessen reeks van 5 lessen van ruim 1 uur vanuit de FEM-methode. En zelf konden ze merken welke specifieke oefeningen zij nodig hadden m.b.t. hun specifieke klachten en hun eigen unieke lichaam. Ik gaf informatie over anatomie, want als je weet hoe je lichaam in elkaar zit, dan weet je ook waarom het zo belangrijk is om deze optimaal gezond en in balans te houden. En daarnaast gaf ik ze ook mentale en emotionele inzichten die belangrijk zijn.
De lessen werden een workshopreeks: Pelvic health yoga programma, want ik had steeds meer kwalitatieve verrijkende info, tools, tips, know-how, oefeningen, houdingen, etc die toegevoegd werden. Mijn deelnemers kwamen ook niet alleen meer uit mijn kennissen kring, nee ook via andere wegen. Verloskundigen/vroedvrouwen kregen te horen wat ik deed en werden nieuwsgierig. Ook geboorte- als wel postpartum doula’s en -dienstverleners  kruisten mijn pad.
Ik ging ook postnatale yoga geven, specifiek gericht op de juiste ergonomie (lichaamshouding), het spierkorset van je centrum versterken voor stabiliteit. Vele moeders hadden hier baad bij gehad.
Inmiddels heb ik er een traject van gemaakt, Pelvic Health Yoga Programma genaamd. Verspreid over een aantal weken worden de deelnemers in een bepaalde volgorde ondergedompeld in alles wat ze moeten weten en leren ze wat ze kunnen doen. Het programma en traject zijn inmiddels al door verschillende vrouwen gevolgd: zwangeren, pasbevallen moeders, langer terug bevallen moeders, dames in de overgang. Velen hebben er baat bij. Ieder op haar eigen manier. En dat maakt me zo blij! Omdat ik weet dat je niet hoeft rond te blijven lopen met je ongemak. Dat inlegkruisje. Het niet hoeft.
Ik ben ook zo blij omdat zij t.z.t. die stap gezet hebben na soms teleurstellende of wegblijvende resultaten in het reguliere circuit. Ik ben zo blij en gezegend met alle informatie en ervaringen die ik heb mogen ontvangen, zodat ik die kennis, die wijsheid mag doorgeven.
Ik hoop dat je net als ik gemotiveerd bent om een gezond bekken te creëren, zodat het optimaal vitaal kan zijn. Wat zowel stabiliteit als flexibiliteit geeft. Een bekken in balans dus.
Omdat ik me blijf ontwikkelen op het gebied van het bekken, de fysiologie, de problematiek maar vooral ook de methoden die ingezet kunnen worden naar een gezond bekken, nodig ik je uit om lid te worden van de internet community op Facebook. De besloten groep van House of Shiva and Shakti – Bekkenspecialist.
Sat nam,
Jennifer