Vrouw-zijn…..
Het woord: vrouw-zijn refereert naar het woord VROUW en het woord ZIJN, “zijn” als van “ik ben”. Echter refereert “zijn” ook naar de betekenis: bezit van hem, “zijn” fiets, “zijn” huis, “zijn” jas, etc. Zijn wij vrouwen ook van hem? Als zijnde bezit? Dit neigt naar een emancipatiediscussie. Zeer interessant, aangezien in de geschiedenis en in diverse culturen de verhouding man-vrouw, echtgenoot-echtgenote niet per definitie altijd “gelijk zijn” aan elkaar betekend of heeft betekend. Hoewel ieder wel altijd een eigen rol heeft gehad het gezin of huishouden die het vormde. En dus een zeer belangrijk element is in het totale plaatje.
Laat dit voor nu maar even rusten, ik haak hier later terug op in, eerst ontleden we de archetype: Vrouwelijkheid.
Vanuit de oude Chinese wijsheid (I Tjing) wordt de term YIN gebruikt om vrouwelijkheid uit te drukken, en Yang refereert naar het mannelijke.
“Uit de weg van het scheppende komt voort het mannelijke, uit de weg van het ontvangende komt voort het vrouwelijke”.
Ik ga dat verder vertalen voor jullie…
Het wil eigenlijk zeggen dat iedere vrouw een concrete verschijningsvorm is van het archetypische vrouwelijke. Wat op haar beurt te definiëren valt door het opnemingsvermogen en de ontvankelijkheid.
Het vermogen tot overgave is natuurlijk de meest centrale eigenschap van het vrouwelijke. Het zich-openen, opnemen, ontvangen en het vermogen tot overgave omsluit tevens het nalaten, afstand nemen van actief handelen.
We zien in de Arabische wereld van natuurfilosofie (alchemie) dat de maan als symbool wordt gebruikt en in de dieptepsychologie staat het archetype water centraal. In beide symbolen doet men afstand van zelf actief te stralen en af te geven. Het zijn de tegenpolen van het actieve mannelijke symbolen: zon en vuur.
De maan heeft echter wel het vermogen om het licht en de warmte op te nemen, binnen te laten en te reflecteren (het schijnt immers zelf niet aan de hemel, het weerkaatst het zonlicht). En het water maakt geen aanspraak op eigen vorm, want het neemt iedere vorm aan. Het past zich aan en geeft zich over.
Iets zoeken achter de polariteit zon en maan – vuur en water – mannelijk en vrouwelijk, is absoluut zinloos, omdat iedere pool op zich zelf slechts half en niet heel is. Het totaal kan pas bereikt worden wanneer beide polen hun specifieke, eigen aard volledig representeren en elkaar aanvullen. Hé, dat klinkt bekend, dat had iets te maken met de rol als man-vrouw in het gezin? Nog even geduld….
Bij de emancipatie discussies worden deze archetypische “wetten” vaak met minachting behandeld. Maar het is eigenlijk niet logisch dat water klaagt dat het niet kan branden en licht geven en daaruit de minderwaardigheid van zichzelf zou afleiden. Juist omdat het niet branden en stralen kan, kan het wel opnemen. En dat lukt vuur weer niet. De ene pool is dus niet beter en niet slechter dan de andere, maar is gewoon een tegenstelling EN aanvullend. Uit dit anders zijn van de polen (denk maar aan een batterij met de – en +) ontstaat spanning: energie en dus ook het leven!
De mens mag leren het verschil te benutten als creatief element. Zou dat het doel op aarde zijn? Dat onze ziel is gegoten in een concept als iets met een geslacht?
De vrouwelijk emancipatie beweging heeft zeker voordelen gehad mbt gelijke rechten voor mannen en vrouwen qua: opleiding, werkgelegenheid, kiesrecht en nog meer. Alleen het heeft ook verwarring geschapen tussen de woorden “gelijkaardigheid” en “gelijkwaardigheid”. Beide polen, man en vrouw, zijn gelijkwaardig in het verschil van hun aard.
Door het gelijk willen maken van de polen kan men nooit een vereniging van de tegenstellingen bereiken.
Conclusie: De kunst van het leven op aarde is voor de vrouw IS dus haar eigen vrouwelijkheid volledig accepteren en deze ook beleven, dan zal ze zich nooit minderwaardig voelen.