Tijdens mijn yoga instructeurs opleiding in Breda bij Yogasite vielen serieus puzzelstukken in elkaar. Of beter gezegd, ze waren niet meer uit elkaar te krijgen. Dat was in 2016.
Maar eerst een paar jaar terug in de tijd.
Ik ben sinds ik rond het jaar 2002 chronisch ziek geconstateerd was met de ziekte van Ménière mijn heil gaan zoeken in het alternatieve circuit. Medicatie hielp niet zoals de doktoren dachten en hoe ik hoopte. En mijn huisarts, welke ook ook aan acupunctuur deed, zei letterlijk tegen mij: zoek het in het alternatieve circuit. Ik ben toen bij Willem Pinkterboer terecht gekomen, want mijn eigen huisarts geloofde niet dat hijzelf mij kon helpen. Willem vond mijn ziektebeeld heftig, en beloofde mij verbetering. Hij zei, genezen… dat is wellicht niet mogelijk, maar terug in balans brengen daar gaan we naar streven. En 10% verbetering kan al heel veel betekenen voor jou.
Nou je zult het wellicht niet geloven, maar die 10% was echt wel een understatement!
Willem behandelde mij 1x in de week en ik had serieus telkens veel resultaat. Ik ging ook bij hem ontspannende yoga volgen waarbij we o.a. ook in overgave gingen. Dit deden we met opgerolde dunne meditatie matjes van foam. Die vierkante blauwe vloer kussentjes die je ook in de Vipassana hallen tegen komt. Willem gaf in die tijd de voorloper van restorative yoga. De ervaringen die ik had in mijn lichaam waren bizar! Ik zonk letterlijk weg door de “props”, of mijn linkerdeel van mijn lichaam zweefde terwijl rechts door de vloer zakte. Deze combinatie van wekelijks les en acupunctuur was super helend. De documentaire: what the bleep do we know die hij eens liet zien in onze les. Dingen die ik op school en in mijn opvoeding niet mee in aanraking kwam. Maar het gekke was… het voelde als waarheid.
Ik werd onbewust klaar gestoomd voor de volgende stap.
Willem deed zijn kunsten, en vertelde geregeld iets over Vipassana. Het wekte mijn interesse, mijn nieuwsgierigheid. Ik waagde de stap om me in te schrijven voor een 10-daagse cursus. Vrouw, vrouw, wat een bijzondere ervaring. Mindblowing, emotionele rollercoaster en spiegelpaleis was dat zeg! Ook lichamelijk van alles waargenomen en ik heb daar echt nog van moeten bijkomen dat ik thuis was. Ik moest echt weer landen. Dat had veel in werking gezet, ongelovelijk!
Via een vriendin leerde ik Henry de la Croix kennen en hij had ook het een en ander mij te leren. Via een aantal workshops en reiki gaf hij mij ook de nodige reset die mijn lichaam nodig had. Maar ook een mindset. Hij vertelde me de filosofie over dat je een ziekte ondergaat, ipv ziek zijn. Dan is de identificatie er niet. Want ik ben ziek…. dat is toch wel een hele grote statement en niet echt wat je dagelijks wil affirmeren. Met het principe ondergaan, geef je weer dat je in proces zit, dat het hevig is aan verandering. Wat mooi aansluit op de gedachten goed van Vipassana. Alles is altijd in beweging en onderhevig aan verandering.
Even op fast forward door de tijdlijn.
Zo durfde in in 2008 mijn biezen te pakken en door Azië te trekken in mijn eentje. Wat 6 maanden zou moeten zijn, werd in totaal 3,5 jaar. Vele ervaringen rijker, kwam ik terug in Nederland. Om vervolgens naar België te verhuizen in 2013 met mijn Nepalese echtgenoot en neer te strijken in het dorpje Wortel. Waar in Antwerpen in zomer 2015 ons eerste dochter geboren werd. Ook het moederschap bracht zoveel shifts met zich mee. Waardoor ik zomer 2016 in een Yoga teacher training terecht kwam. Om Robert Boustany, Dorinda Farver en Nicki Forman als instructeurs, teachers en guiders te krijgen op mijn pad.
Binnenkort meer over hoe mijn reizen en leven in Azië me beïnvloedde.